Προ-θέρους λέξεις.

Περπατούσα αμέριμνος στον κεντρικό σταθμό του Λονδίνου, και παρατηρούσα, (με μία μικρη δόση ζήλιας για να είμαι ειλικρινής), τους ταξιδιώτες να περιμένουν το τρένο, που σε λίγες ώρες θα τους έβγαζε στο κέντρο της Ευρώπης. Άλλοι Παρίσι, άλλοι Βρυξέλλες. Και άλλοι, ποιος ξέρει που αλλού. Στα ακουστικά μου, έπαιζε το Summer Wine, τραγούδι που σημάδεψε το περασμένο καλοκαίρι του 2007 των Vile . Στα μάτια μου δε, περνούσαν εικόνες ανθρώπων που δεν φοβούνται το ταξίδι και που με την πρώτη ευκαιρία παίρνουν ένα από τα πολλά μεταφορικά μέσα για να γνωρίσουν νέα μέρη, νέους τόπους. Νέοι γονείς, με τα παιδιά είτε στην αγκαλιά, είτε στην πλάτη, ενώ άλλα δεμένα με ένα σχοινί για να απομακρύνονται αλλά.. ελεγχόμενα. Και μετά, είσαι ξαπλωμένος στον Ναυαγό (γνωστό beach-bar της Χαλκιδική, που ως γνωστόν σαν τη Χαλκιδική δεν έχει), και ακούς το διπλανό ζευγάρι να λέει μοιρολατρικά, «πού να πάμε τώρα διακοπές, το παιδί είναι μικρό, δεν μας το κρατάει η μαμά» και όλα αυτά, που όλοι μας έχουμε, είτε πει, είτε ακούσει. Ή ακόμα περισσότερο απεχθάνομαι τη δήλωση «ε, μα Νίκο μου, μόνοι μας, χωρίς τα παιδιά θα πάμε διακοπές, να χαρούμε λίγο ο ένας τον άλλο». Πόσες φορές δεν θέλησα να πεταχτώ και να διακόψω παρόμοιες συζητήσες ζευγαριών και να πω, «μέρα που περνάει δεν ξαναγυρνάει», και να διηγηθώ ιστορίες όπου εγώ και ο αδερφός μου μοιραζόμασταν το πίσω κάθισμα στα ταξίδια του μπαμπά και της μαμάς. Ταξίδια, που ομολογώ ότι δεν θα με αφήσουν ποτέ να μεγαλώσω. Ή δε θα αφήσω εγώ, ποιος ξέρει. Και θα θέλω να κρύβομαι σε εκείνο το πίσω κάθισμα, όπου λεφτά, δόξα, σπουδές κι επιτυχία, δεν είχαν καμμία σημασία. Μεγαλύτερη επιτυχία, ήταν λίγο περισσότερο κάθισμα και η επόμενη καντίνα στο δρόμο για το Ναύπλιο. Ένα Νάυπλιο, που πέρα από πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, είναι και η πρώτη πρωτεύουσα της δικής μου παιδικής αναζήτησης. Αυτό, ζηλεύω από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Δεν ζηλεύω ούτε τους μεγάλους δρόμους, ούτε τα καλύτερα αυτοκίνητα. Τους γονείς που, με μία άλλη μορφή μάρσιπου, κουβαλάνε τα παιδάκια τους μαζί, σε ταξίδια μακρινά που στο μελλον θα φαντάζουν σαν εικόνες από παραμύθι. Ένα παραμύθι, όπου στα αθώα μάτια των παιδιών οι γονείς θα φαντάζουν ισάξιοι σε γνώσεις, με τον Ρόμπερτ Λάνγκτον, τον ήρωα του Κώδικα Ντα Βίντσι.

Κάπου εκεί το Summer Wine τελείωσε, το τραίνο έφυγε παίρνωντας μαζί όλους αυτούς που τολμούν να προχωρήσουν και άφησε πίσω, όσους δεν χωρούν στην Ιστορία. Και όσους περιμένουν να ζήσουν το αύριο, ξεχνώντας το σήμερα.

Καλή εβδομάδα!