4 Μαΐου 2008

Προ-θέρους λέξεις.



Περπατούσα αμέριμνος στον κεντρικό σταθμό του Λονδίνου, και παρατηρούσα, (με μία μικρη δόση ζήλιας για να είμαι ειλικρινής), τους ταξιδιώτες να περιμένουν το τρένο, που σε λίγες ώρες θα τους έβγαζε στο κέντρο της Ευρώπης. Άλλοι Παρίσι, άλλοι Βρυξέλλες. Και άλλοι, ποιος ξέρει που αλλού. Στα ακουστικά μου, έπαιζε το Summer Wine, τραγούδι που σημάδεψε το περασμένο καλοκαίρι του 2007 των Vile . Στα μάτια μου δε, περνούσαν εικόνες ανθρώπων που δεν φοβούνται το ταξίδι και που με την πρώτη ευκαιρία παίρνουν ένα από τα πολλά μεταφορικά μέσα για να γνωρίσουν νέα μέρη, νέους τόπους. Νέοι γονείς, με τα παιδιά είτε στην αγκαλιά, είτε στην πλάτη, ενώ άλλα δεμένα με ένα σχοινί για να απομακρύνονται αλλά.. ελεγχόμενα. Και μετά, είσαι ξαπλωμένος στον Ναυαγό (γνωστό beach-bar της Χαλκιδική, που ως γνωστόν σαν τη Χαλκιδική δεν έχει), και ακούς το διπλανό ζευγάρι να λέει μοιρολατρικά, «πού να πάμε τώρα διακοπές, το παιδί είναι μικρό, δεν μας το κρατάει η μαμά» και όλα αυτά, που όλοι μας έχουμε, είτε πει, είτε ακούσει. Ή ακόμα περισσότερο απεχθάνομαι τη δήλωση «ε, μα Νίκο μου, μόνοι μας, χωρίς τα παιδιά θα πάμε διακοπές, να χαρούμε λίγο ο ένας τον άλλο». Πόσες φορές δεν θέλησα να πεταχτώ και να διακόψω παρόμοιες συζητήσες ζευγαριών και να πω, «μέρα που περνάει δεν ξαναγυρνάει», και να διηγηθώ ιστορίες όπου εγώ και ο αδερφός μου μοιραζόμασταν το πίσω κάθισμα στα ταξίδια του μπαμπά και της μαμάς. Ταξίδια, που ομολογώ ότι δεν θα με αφήσουν ποτέ να μεγαλώσω. Ή δε θα αφήσω εγώ, ποιος ξέρει. Και θα θέλω να κρύβομαι σε εκείνο το πίσω κάθισμα, όπου λεφτά, δόξα, σπουδές κι επιτυχία, δεν είχαν καμμία σημασία. Μεγαλύτερη επιτυχία, ήταν λίγο περισσότερο κάθισμα και η επόμενη καντίνα στο δρόμο για το Ναύπλιο. Ένα Νάυπλιο, που πέρα από πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, είναι και η πρώτη πρωτεύουσα της δικής μου παιδικής αναζήτησης. Αυτό, ζηλεύω από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Δεν ζηλεύω ούτε τους μεγάλους δρόμους, ούτε τα καλύτερα αυτοκίνητα. Τους γονείς που, με μία άλλη μορφή μάρσιπου, κουβαλάνε τα παιδάκια τους μαζί, σε ταξίδια μακρινά που στο μελλον θα φαντάζουν σαν εικόνες από παραμύθι. Ένα παραμύθι, όπου στα αθώα μάτια των παιδιών οι γονείς θα φαντάζουν ισάξιοι σε γνώσεις, με τον Ρόμπερτ Λάνγκτον, τον ήρωα του Κώδικα Ντα Βίντσι.

Κάπου εκεί το Summer Wine τελείωσε, το τραίνο έφυγε παίρνωντας μαζί όλους αυτούς που τολμούν να προχωρήσουν και άφησε πίσω, όσους δεν χωρούν στην Ιστορία. Και όσους περιμένουν να ζήσουν το αύριο, ξεχνώντας το σήμερα.

Καλή εβδομάδα!

28 σχόλια:

  1. Επιτέλους! Ένας άνθρωπος που θυμάται και έτσι καταλήγει στο αυτονόητο!
    Εδώ και σχεδόν 6 χρόνια που γεννήθηκε ο μικρός μας δεν τον έχουμε αφήσει ποτέ και περνάμε μια χαρά, κάνουμε πράγματα που μας γυρνάνε και μας πίσω, και δεν έχουμε χάσει απολύτως τίποτα -εκτός από μερικές ταινίες στο σινεμά που ισοφαρίζονται από κάποιες (όχι όλες, έτσι;) φοβερές παιδικές που αν δεν είχαμε παιδί θα είχαμε χάσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι είναι Λάμπρο, τα καλύτερα είναι αυτά που κερδίσατε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φιλε ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ..πολυ καλο,παρα πολυ καλο αυτο που ειπες..κ εγω ειμαι σε μια φαση που ξεχνω τα σημαντικα της ζωης τωρα τελευταια,λες κ θα ξαναζησουμε...(γενικα μιλωντας,οχι μονο για το παραδειγμα με τα παδια κ του γονεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ... και τί δε θα'δινα, στο πίσω κάθισμα για λίγο να ήμουνα...
    Καλοκαίρι και μουσικές ταξιδιάρικες στο κασσετόφωνο - επιλογές του μπαμπά, σαντουιτσάκι στο χέρι με TULIP, κασέρι και ντομάτα από τη μαμά και ο αδερφός μου κι εγώ είμασταν οι πιό ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου!
    Σ'ευχαριστώ που μου θύμισες ότι το σήμερα περνάει και χάνεται...
    Καλή εβδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. laplace78
    Καλή εβδομάδα, μα πάνς από όλα, πολλέ ς και καλές καθημερινές αναμνήσεις!

    dr paco
    Τί είπες τώρα;; κασετόφωνο και TYLIP.. Τρέλα! I want the past in the future!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γι' αυτό κι εγώ την Πέμπτη, παίρνω μαζί μου τη Μαριλίτσα (και οι δυο μας το αλήτικο στυλ) και φεύγουμε με το τραίνο για Νάουσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαζί σου μέχρι τελείας! Από το summer wine μέχρι το πίσω κάθισμα παρέα με τους γονείς. Στη Χαλκιδική μωρό, στη Κέρκυρα με τους γονείς Πάσχα, στην Ιταλία (με πυρετό στη Ρώμη και περδίκι στη Φλωρεντία), στη Disneyland, στη Μαδρίτη, στη Καστοριά σαν οικογένεια όλοι μαζί. Αξέχαστες, μοναδικές στιγμές. Να σαι καλά για το νοερό ταξίδι στις αναμνήσεις μου που μου χάρισες μέσα από το πόστ σου!! :))
    Καλησπέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ταχυδρόμε, ως πατέρας δύο μικρών κοριτσιών (4,5 ετών η μία και 4 μηνών η άλλη) και σε σχέση με τα όσα "τραβάω" με αυτές τις μικρές ταλιμπάν, πίστεψέ με, τον Σεπτέμβριο που θα πάμε Στοκχόλμη και Δουβλίνο θα τις αφήσω για μία εβδομάδα στην γιαγιά τους και νομίζω ότι έτσι ...θα περάσουμε εμείς καλά κι αυτές καλύτερα!!!

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δυστυχώς φίλε είναι πολύ πιο δύσκολο να μετακινείσαι με παιδιά στην Ελλάδα απ'ότι στο εξωτερικό.

    Ζω ένα μαρτύριο όταν παίρνω το καροτσάκι και προσπαθώ να ελιχθώ ανάμεσα στα αυτοκίνητα στην κωλοαθήνα.
    Μέχρι και πάνω στο πεζοδρόμιο είχε το θράσσος να μου κορνάρει κάποιος (το τι άκουσε άστα καλύτερα...).

    doc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα την τους την βγουμε ,απο τα βραχακια στην Αρβανιτια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ταχυδρόμε, είμαι καινούργιος στο μπλογκ και με κατέκτησες με το ποστ που μόλις διάβασα. Σε κάθε γραμμή σου, συνειδητοποιούσα πως κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που αφήνει το σήμερα να πηγαίνει χαμένο. Πως όταν κάνω παιδί (πρώτα ο Θεός) θα σκέφτομαι την δυσκολία να κάνω ένα ταξίδι. Και τόσα άλλα.
    Καλή σου εβδομάδα φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. cinderella

    Καλώς μας ήρθες! Υπόσχομαι πολλά πολλά ταξίδια!

    If ιγενεια

    Same to you!!

    doctor

    Είναι αλήθεια πως τα ταξίδια στην Ελλάδα είνια πιο δύσκολα. Δεν υπάρχει σεβασμός ακόμα και από εμάς. Σκεφτείτε πόσο εκνευριζόμαστε όταν καθυστερεί μία μαμά να ανεβάει το καροτσάκι στο αστικό.. Πόσο μάλλον τα υπόλοιπα.

    Από την αλλη, ε εντάξει χρειάζεατι να πηγαίνουμε που και που μόνοι για να να ξαναδυμηθούμε και τον έρωτα με τον συντροφό μας, δεν λέω..

    habilis

    Μ'αρέσεις!!

    dr. seeng

    Και 'γω μην νομίζεις, σαν παιδί μιλάω και όχι σαν μπαμπάς, ακόμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σωστός ο Doctor με τους μικρούς ταλιμπάν!

    Τέτοια λέτε και κάνετε εμάς τους... "Ανένταχτους"
    να παίρνουμε αεροπλάνα και βαπόρια, μόνοι κι έρμοι,
    μοναχοί...
    για πολλά χρόνια ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Να μη χωράς στην Ιστορία δεν είναι απαραίτητα κακό..μπορεί να σε γλιτώνει απο κατορθώματα που δεν μπορείς να φτάσεις..Καλή εβδομάδα αγοράκι που με ευχαρίστηση βλέπω ότι ούτε εσύ έχεις μεγαλώσει και πολύ..Καλημέρες πρώιμες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. vita mi barouak

    Και οι "ανένταχτοι" χωράνε..

    όναρ
    Ήμουν σίγουρος ότι ταιριάζαμε σ'αυτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ντάξει καλά ήτανε τότε... Τώρα είναι πιο όμορφα τα ταξίδια... Τα απολαμβάνεις διαφορετικά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητέ μου ταχυδρόμε,
    επειδή μιλάς σαν παιδί, εξηγούμαι:
    Κάνε ένα παιδί, βάλτο στο αυτοκίνητο να πας μέχρι τη Χαλκιδική και αφού σου "ξεράσει" κανα δυο φορές, σε σταματήσει άλλες δύο γιατί θέλει να κάνει την ανάγκη του και αφού σε ρωτήσει σε 30 λεπτά μέσα, 82 φορές "πότε θα φτάσουμε;"... Τότε τα ξαναλέμε. (ο καθένας με τα βιώματά του)
    Χρόνια Πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι μου θυμισες! Τοτε που ειχαμε και το Σαββατο σχολειο και την καναμε οικογενειακως (γονεις και τρια παιδια!) για κανα χωριο να παρουμε αερα φρεσκο, τοτε που η πολη δεν ηταν ακομα πηχτρα στο τσιμεντο.
    Σημερα, νομιζω οτι μερικοι γονεις δεν τον εχουν παρει ακομα το ρολο τους στα σοβαρα, δεν εχουν αποφασισει να ειναι και γονεις περα απο ζευγαρι, ακομα "ψαχνονται" δλδ.
    ..για τουτο ενα σχετικο μαθημα θα ηταν ωφελιμο -ισως.
    :) ωραιο μπλογκ, με ζουμι!
    (χαιρομαι που σε βρηκα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. zanzibar

    You've got a point! Χρόνια Πολλά!!

    rodia

    Η χαρά είναι δική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ταχυδρόμος:
    "που ομολογώ ότι δεν θα με αφήσουν ποτέ να μεγαλώσω."
    ...........
    Εμένα οι γονείς μου, δεν έκαναν ταξίδια. Γι΄αυτό μεγάλωσα, ρε γμτο ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κάποιος με το όνομα σπίθας δεν μπορεί να έχει μεγαλώσει και πολύ! Οπότε μην ανησυχείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. χεχε εδώ έχει πεθερικά, για αυτό δεν κουβαλάνε τα κουτσούβελα οι γονείς στα ταξίδια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ακριβώς τα ίδια βιώματα και τις ίδιες απόψεις έχω και γω!! Βλέπεις τους ξένους και κουβαλάνε στην πλάτη μωράκια. Δε διανοούνται διακοπες χωρίς την οικογένειά τους και μεις, πάντα σκεφρόμαστε τι θα κάνουμε τα παιδιά... εγώ πάντως πολύ το έχω χαρεί που με τους γονείς μου γύρισα όλη την ελλάδα, στο πίσω κάθισμα όπως λες και συ... Και έχω σκοπό, όοοοταν μεγαλώσω να κάνω ότι και οι ξένοι και να βγαίνω στο εξωτερικό. Καλημέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. bidibis

    αυτοί οι γονείς..

    laxanaki

    Γι'αυτό είσαι γλυκό λαχανάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ταχυδρόμε μου,
    Πολύ χαίρομαι που με βρήκες και σε βρήκα!!!!
    Και δε μιλάς φυσικά για αυτό το Ναύπλιο που έζησα εγώ (με διαφορά δεκαετιών... έχω γιο στην ηλικία σου)
    Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πρόλαβα την κοινωνία μας σε εποχές όπου κυριαρχούσε αγνότητα, αθωότητα, κοινό δέσιμο των ανθρώπων... αλλά και που ευτυχώς πρόλαβα την εξέλιξη της τεχνολογίας, για να τα ....e-λέμε, να θυμόμαστε σημερα οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνετε οι νεότεροι.

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχολίασαν και τους ευχαριστώ: