Wagamama!

Wagamama! του είπα και ήταν λες και έπεφτε ο ουρανός πάνω μου. Δεν μπορώ να συγχρονιστώ καθόλου με την α-παιδευσιά των Νεοελλήνων. Τί αποθημένα μας έχουν δημιουργήσει αυτά τα 400 χρόνια, με αποτέλεσμα να ισοδυναμούμε την οργάνωση της κοινωνίας με καταπίεση. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει πιο πρακτικό πράγμα στην Βρετανία, από τα κίτρινα τετράγωνα που υπάρχουν στασταυροδρόμια. Μέσα στα τετράγωνα καίγεσαι. Έτσι, αν κάνει κάποιος το λάθος και δεν υπολογίσει ότι πιθανότατα -λόγω μποτιλιαρίσματος- θα εμποδίσει την διεύλεση των υπολοίπων, την τρώει την φωτογραφία. Έπειτα, την λαμβάνει ταχυδρομικά σπίτι και την κάνει κορνίζα. Γιατί, κύριε-αστικατζή μου -ναι ναι εσείς με το διπλό μπλε λεωφορείο- όταν βλέπετε το πορτοκαλί και έχει μποτιλιάρισμα μπροστά σας- πρέπει να σταματάτε πριν το φανάρι. Πέρα από το παράνομο της ιστορίας, θα μπλοκάρεται το σύστημα όλο. Κι αυτό ως γνωστό, λειτουργεί σαν ντόμινο effect. Αλλά, ξέχασα, κύριε αστικατζή, σας περιμένουν τα παιδιά να παίξεται πρέφα στον σταθμό. Λογική η βιασύνη.

Σαν δεν ντρεπόμαστε, που φτάσαμε να θεωρούμαστε γραφικοί όσοι τηρούμε το νόμο, όσοι σεβόμαστε τον διπλανό μας, και δεν επιβαρύνουμε τους άλλους με την ύπαρξή μας.

Κι έτσι, για να μην πέσω στο ανεπίπεδο επίπεδο, του ρίχνω ένα Wagamama, και αυτός μένει με την απορία, για το αν τον έβρισα ή όχι. Wagamama, που συνδέεται με την αρμονία και την ηρεμία που μόνο τα noodles ξέρουν να προσφέρουν..