Θεσσαλονίκη - Επίδαυρος. 659 χλμ. νοτιότερα.

Είσαι τρελός μου φαίνεται, είπε με μια φωνή βγαλμένη από Αλμοδοβαρική ταινία, γυρισμένη κάπου στις αχανείς ερήμους της νότιας Ισπανίας, που θα φύγεις στις 1 το μεσημέρι για να δεις παράσταση στις 9 το βράδυ στην Επίδαυρο. Εγώ, φυσικά το χαβά μου, μιας και στηρίζω με νύχια και με δόντια το νέο κίνημα του θεατροτουρισμού. Τους Culturati. Άσχετο, αλλά αναφορικά με το Αλμοδοβαρικό του θέματος: εγώ, παρόλο που κανένας σκηνοθέτης δεν έχει μιλήσει γι’ αυτές, αλλά επειδή είναι εποχή που όλοι οργανώνεται διακοπές, λατρεύω τη Βόρεια Ισπανία. Και τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Αυτό το κομμάτι παραδείσου, που με αγκάλιασε ζεστά αρκετά χρόνια πριν. Chorizo. Hamon serano. Morcilla. Hamon. Kόκκινο κρασί. Ανέμελα κορίτσια να υπερασπίζονται την ανεξαρτησία τους, αλλά και την τιμή τους. Όποιος σας είπε, πως έριξε Ισπανίδα καλλονή εύκολα, απλά ψεύδεται. Τζακ Ποτ. Αμάλγαμα φεμινιμοσυντηρητισμού αληθινών συναισθημάτων και έρωτα. Κάτι σαν την Πενέλοπε.

Πίσω στην Επίδαυρο. Εγώ, ακλόνητος, αν και αμφιταλαντευόμενος, ξεκίνησα με μια τσάντα και όπου με βγάλει ο δρόμος. Όλα παίζανε. Έπειτα από τέσσερις ώρες ωραίας διαδρομής, με μουσική υπόκρουση από τον πολύ παλιό δίσκο των Πυξ Λαξ -Υπάρχουν Χρυσόψαρα εδώ;- (τελικά δεν μας είπαν αν έμαθαν) έφτασα στην Αθήνα, διέσχισα την Κηφισίας, και φόρτωσα από τα μέσα της Ιπποδρομίου τον αγαπημένο ταξιδιώτη Σπύρο. Ο οποίος, μάλλον, για χατίρι μου το έκανε. Ή τουλάχιστον, στην αρχή. Κάπου εκεί, στην έξοδο για τον Ασπρόπυργο, αγχώθηκα. Νόμισα πως θα χάναμε την παράσταση. Έχασα την πίστη μου για την Θεά προστάτιδα που δεν αφήνει τους culturati, να χάνουν παραστάσεις. Συμφωνείς εσύ; Ξέρεις ποιος. Εσύ που διαβάζεις, ακούς τη μουσική και ταξιδεύεις στις εικόνες μας.
Τελικά, έπειτα από 4 χιλιόμετρα μποτιλιάρισμα καταφέραμε να βγούμε σε ανοιχτό δρόμο και να καταλήξουμε στην Ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου. Αυτό το επίγειο κομμάτι παράδεισου, που η ανυπαρξία μας στον απέραντο ιστορικό χάρτη δεν κατάφερε να μαγαρίσει. Καταπράσινα ψηλά πεύκα. Τα τζιτζίκια να διακόπτουν τον ακουστικό σου ορίζοντα, αλλά κανείς να μην δίνει δεκάρα. Αυτή η απογευματινή αίσθηση στον αέρα, που αναμειγνύει την μυρωδιά από τα φρεσκοθερισμένα σιτάρια, το ρετσίνι, τη θάλασσα, το ιώδιο και το σούρουπο να απογειώνουν τις αισθήσεις. Κάπως έτσι, ο δρόμος, μας έφερε στην Αρχαία Επίδαυρο. Σ’ αυτό τον ιερό βράχο, που έχει μαγέψει χιλιάδες κόσμου και έχει κάνει τόσους μα τόσους να ερωτευτούν. Μαγεία.
Μπήκαμε στο θέατρο ακριβώς στο σούρουπο. Εκείνη την ώρα, που οι βουνοπλαγιές διακρίνονται στο βάθος. Αυτή την ηρεμία που, ακόμα και η ίδια η γη αποπνέει με το ήρεμο τοπίο να μην σε αγριεύει. Οι ελιές, που περιβάλλουν το θέατρο, σιωπηροί θεατές ενός έργου. Ενός διαφορετικού έργου κάθε φορά. Μιας μελωδίας, τόσο μοναδικής, όσο η ύπαρξή μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Την μέρα αυτή ανέβηκε η Φαίδρα του Ρακίνα. Εθνικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας. Σκηνοθέτης, Νίκολας Χάιτνερ. Η παράσταση άρεσε. Δικαίως. Η Έλεν Μίρεν ήταν εντυπωσιακή. Πραγματική Βασίλισσα. Γενικά το έργο κινήθηκε, παρά τις κατά την γνώμη μου αδυναμίες του κειμένου, σε εντυπωσιακά επίπεδα. Δυνατές ερμηνείες, που κατάφεραν να μαγνητίσουν τον θεατή. Το γεγονός, φυσικά, που μπορεί να με επηρέασε και να μην ενθουσιάστηκα εγώ, οφείλεται στο ότι οι Βρετανοι, δεν έχουν μάθει να "στήνουν" τις παραστάσεις τους σε τόσο μεγάλα θέατρα. Έχοντας δει, ούτε λίγο ούτε πολύ, 27 παραστάσεις σε Λονδρέζικο έδαφος τα τελευταία 2 χρόνια, δικαιούμαι να έχω μια κάποια άποψη. Είναι σίγουρο, πως η ίδια παράσταση σε μια μικρότερη κλειστή σκηνή, θα μας απογείωνε. Οπότε πρέπει να της δώσουμε αυτό το credit. Παρόλα αυτά, o Ιππόλυτος: Dominic Cooper, o Θηραμένης: John Shrapnel, η Οινώνη: Margaret Tyzack, η Φαίδρα: Helen Mirren, η Πανόπη: Wendy Morgan, η Αρίκια: Ruth Negga, η Ισμήνη: Chipo Chung και ο Θησέας: Stanley Townsend, κατάφεραν να ανοίξουν με τον καλύτερο τρόπο το Φεστιβάλ Επιδαύρου 2009. Το πάντα επίκαιρο θέμα της μητριάς, που ποθεί το θετό γιο, είναι αξεπέραστο. Η κούκλα Μίρρεν, κατάφερε να μας πείσει, όπως και ο Ιππόλυτος με το Θησέα. Εντυπωσιακή, επίσης, ήταν η ερμηνεία της Tyzack, που υποδύθηκε την Οινώνη, νοσοκόμα/ακόλουθος της Φαίδρας. Ο ρόλος της σηματοδοτεί, αυτόν τον τρίτο άνθρωπο, που πάντα μπαίνει στο μυαλό μας για να μας δώσει συμβουλές. Και εδώ, όπως και στη ζωή, οι συμβουλές του τρίτου είναι, συνήθως, λανθασμένες.
Το θέατρο είχε περίπου 9000 θεατές και ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Τομ Χανκς. Δυστυχώς ή ευτυχώς, κανείς μάχιμος πολιτικός δεν ήταν παρών. Αλλά, διερωτώμαι, αν ήταν καμμιά εμποροπανήγυρις, που μαζεύουν ψηφαλάκια, θα ήταν η οχι; Αλλά τί ρωτάω. Το έργο τελείωσε λίγο μετά της έντεκα και εμείς πήραμε τον ίδιο δρόμο της επιστροφής με τα παράθυρα κατεβασμένα, τη διάθεση ανεβασμένη, τα όνειρα να πετούν και η ζωή η ίδια στο προσκήνιο. Το ταρτάρ τόνου στο Mommy's μας περίμενε, και εν αναμονή μιας καινούριας παράστασης, ενός καινούριου ταξιδιού. Καλήμερα σας!

* ΥΓ, Μια φωτογραφία τραβηγμένη πολλά χρόνια πριν στο Santago de Compostella, που σκάναρα για εσάς. Τότε οι ψηφιακές ήταν είδος πολυτελείας..