Χωρίς τίτλο.

Είναι πολλές φορές που κάθομαι μόνος στη βεράντα και κοιτώ το βουνό. Αναρωτιέμαι και θλίβομαι από την ματαιότητα της φθοράς του χρόνου. Ο αδυσώπητος ο χρόνος. Ο Θεός ο ίδιος. Στέκει εκεί και μας κοιτά χασκογελώντας. Μοχθούμε για όλα αυτά που έρχονται και φεύγουν. Για την ματαιότητα του μόχθου μας. Για την ανυπαρξία μιας αγάπης που υπάρχει μέσα μας. Την έλλειψη της πραγματικής της υπόστασης. Όπως ακριβώς, όταν περπατάς και σκέφτεσαι. Όταν γελάς και φοβάσαι. Όταν αγαπάς και αγαπιέσαι. Ο χρόνος στέκει εκεί και γελά. Δώσου ολοκληρωτικά, σου λέει. Μια μικρή φωνή σου ζητά να την αγαπήσεις. Να γεμίσεις. Και γελά. Γιατί, όσο δίνεσαι τόσο περισσότερο θα πονέσεις, σου λέει. Δώσου ολοκληρωτικά σε αυτό, που η καρδιά, σου λέει. Σ’ αυτό που το μυαλό αδυνατεί να συλλάβει. Να ζήσει, να δεχθεί. Έχε γεια.

* Ακούω Λουκιανό. Το "'Ενα γουρούνι λιγότερο". Αλλά εγώ εδώ συννεφιασμένος, όπως πριν πολλά χρόνια, μου είχε πει μια άγνωστη στα νησιά, Γιατί τόσο όμορφο αγόρι, έχεις τα σύννεφα πάνω από τα μάτια; Η μόνη που με κατάλαβε, σ'αυτή την 5 λεπτών συζήτηση. Όπως συνήθιζε να λέει Εκείνη, "Δεν είναι φοβερό πως όλοι θα πεθάνουμε;" Το φοβερό καρδιά μου, είναι το πώς θα ζήσουμε αυτό που μας αναλογεί. Γιατί όπως λέει ο Λουκιανός ..και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.. και μένουν όλα ορφανά.