Η βλακεία είναι μεταδοτική.

Ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας και τα βλέμματα διασταυρώνονται Όμως, αυτός, πάει να κλείσει την πόρτα του ασανσέρ, παρά του ότι καταλαβαίνει πως κατευθύνομαι με βήμα ταχύ, προς τα εκεί.Η πόρτα κλείνει. Ενώ, εγώ, ρίχνω τα μπινελίκια μου για την αγένεια ,που μας κληρονόμησαν οι επί 400 χρόνια κατακτητές. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ, πως το ασανσέρ είναι ακόμα εκεί. Ανοίγω την πόρτα. Κλειστό το φως. Μια ηλίθια φάτσα μέσα. Μπαίνω, για λίγα κλάσματα μένουμε στο σκοτάδι. Δύο μαντραχαλάδες σε ένα ασανσέρ. Ανάβει. Βλέπω πως κανένας όροφος δεν έχει πατηθεί. Τον κοιτάω. Και εκεί την πετάει:

- Για το ισόγειο, τί πατάω;
- Για ποιο; (έχω βραχυκυκλώσει)
- Για το ισόγειο, μου λέει.
- Τί εννοείς;
- Θέλω να πάω στο ισόγειο, μου λέει.
- Άναυδος. Έφτασες, του λέω.
- Μα.
- Έφτασες, μην το συνεχίζεις.
- Άνοιξε την πόρτα βγες στο δρόμο και είσαι οκ.

Ακόμα, κι αυτοί που παίρνουν ασανσέρ για το ισόγειο, κι αυτοί ψηφίζουν. Και μετά οι άλλοι τα τρώνε, και εμείς, στο μεταξύ.

Καλημέρα.