Η ζωή μας σαν ταινία -53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου-

Βρέχει. Μόλις πάρκαρα στη Διεθνής Έκθεση. Κρύο δεν έβγαλε ακόμα. Ευτυχώς. Πετρέλαιο δεν ανάξαμε. Η Θεσσαλονίκη σαν μια Άλλη, έχει βάλει τα “καλά” της για να φιλοξενήσει το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Δυστυχώς τα “καλά” της, είναι πια χιλιομπαλωμένα ρούχα. Περπατάω στην Τσιμισκή.

Τί κρίμα που οι υπέροχες αν και υπερβολικές σε αριθμό διαπλατύνσεις των πεζοδρομίων του κέντρου άργησαν μια δεκαετία; Τότε, που τα πεζοδρόμια ήταν μικρά στριμωχνόμασταν για να κοιτάξουμε μια βιτρίνα που πουλούσε glamour και πολυτέλεια χωρίς ντροπή. Τώρα, που τα όμορφα ομολογουμένως μεγάλα πεζοδρόμια καμαρώνουν, λες και ξεφορτώθηκαν τα άχαρα αυτοκίνητα στο βυθό του Θερμαϊκού, καμαρώνουν τις πράσινες φυλωσιές των μικρών δενδριλίων αλλά μόνα. Λίγοι οι διαβάτες. Μόνοι κερδισμένοι της κρίσης τα μικρά καφέ.Όχι το Μικρό, αυτό έχει κλείσει από καιρό. Δεν ήταν της μόδας την εποχή της καγκουριάς βλέπεις. Η μάχη του καφέ συνεχίζεται. Λες και δεν έφταιγε αυτή η φραπεδαρία για τον ερχομό της κρίσης, εμείς την τιμωρούμε και με άλλο freddo.

Το σημαντικότερο Πολιτιστικό Φεστιβάλ της χώρας ξεκινά αυτή την εβδομάδα στην πόλη μας. Για όλους αυτούς που μετρούν τα χρόνια επάνω τους, ανάλογα με το τί αριθμό έχει δίπλα του ο τίτλος, αυτές οι μέρες είναι τα δικά τους Χριστούγεννα.

Η πόλη μας φανερά αλλάζει. Μαζί με αυτή αλλάζει πρόσωπο και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που σίγουρα έχει να περηφανεύεται για την πολύ ουσία και το λίγο glamour, που πλέον, θυμίζει. Όλοι μας αδικήσαμε αυτήν εδώ την, από τη φύση της ωραία πόλη, επιλέγοντας για δεκαετίες εκπροσώπους μικρούς και ανήμπορους να τη βοηθήσουν. Να την πάνε ένα βήμα παραπέρα. Και τώρα τα δύσκολα. Και τώρα ξανά διορισμούς των δικών μας κοριτσιών σε ακριβοπληρωμένες θέσεις. Άραγε αξίζει, που ασχολούμαι με την πολιτική. Έχω φτάσει ήδη σ'αυτό το σημείο της προσωπικής αναζήτησης.

Κοιτάω τα παιδιά, που σαν παιχνίδι πλένουν τα σκονισμένα τζάμια του αυτοκινήτου μιας τύπισας που περιμένει στο φανάρι. Στη γωνία το ζευγάρι -στο πρώτο του σίγουρα ραντεβού- κοιτιέται στα μάτια. Ο σκύλος κουνάει την ουρά του και γαυγίζει ένα μηχανάκι με φτιαγμένη εξάτμιση. Το ενοικιάζεται στην Τσιμισκή έχεi ξεφτίσει. Κουμπώνω το αδιάβοχο και επιταχύνω το βήμα για να προλάβω την Έναρξη. Πάμε μαζί να ονειρευτούμε. Καλές ταινίες..!

Ολοκαύτωμα 2012

Είναι να απορεί κανείς για το τί αποτελλεί πραγματικό ολοκαύτωμα στις μέρες μας. Το 1944, όταν οι σημερινοί φίλοι και ευεργέτες μας Γερμανοί κάψανε 149 συμπατριώτες μου στον ορεινό Χορτιάτη, τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. Τους συλλάβανε, τους βασανίσανε και έπειτα τους κάψανε, με την αγαστή βοήθεια συμπατριωτών μας. Των δικών μας προδοτών. Και προδότες υπάρχουν παντού και πάντα.
Σήμερα τέτοιο ολοκαύτωμα δεν ζούμε. Αλλά τί ζούμε; αναρωτιέμαι πολλές φορές. Συνάνθρωποί μας σήμερα δεν καίγονται μεν, αλλά περνούν τη θηλιά στο λαιμό τους, πεθαίνουν από το κρύο γιατί δεν μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι τους, καίγονται μόνοι τους επειδή έχουν ξεχάσει την φωτιά στο μαγκάλι και τους πήρε ο ύπνος και πόσα άλλα.

 Είναι αυτό λοιπόν το σημερινό, ολοκαύτωμα; Και ποιος έχει την ευθύνη; Έχει άραγε την ευθύνη, αυτός που πουλούσε όπλα και γέμιζε τις τσέπες πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων με μαύρο χρήμα; Έχει την ευθύνη αυτός που ενώ γνωρίζει ότι ο γενικός διευθυντής μεγάλης εταιρίας ηλεκτρονικών πρέπει να γυρίσει στη χώρα και να δικαστεί όπως κάθε Έλληνας πολίτης δεν τον παραδίδει στη χώρα μέλους που το ζητά; Ή μήπως δεν τον ζητά; Αυτή θα ήταν η πρώτη ερώτηση που θα απεύθυνα στον πρώην πρωθυπουργό αν ποτέ τον συνατούσα: πώς ζητούσες όλες αυτές τις περικοπές όταν δεν έκανες τα βασικά για το λαό σου, να τιμωρηθούν δηλαδή οι ένοχοι. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τον συναντήσω γιατί σε καμμία περίπτωση δεν έχω τα 46.000 την ώρα που ζητά για τις ομιλίες του. Και να τα είχα βέβαια, θα γελούσα.
Όπως λοιπόν τότε βασικοί υπεύθυνοι ήταν δικοί μας ταγματασφαλίτες για τη θυσία των συμπολιτών μας, έτσι και σήμερα μεγάλες ευθύνες έχουν και τα δικά μας καλόπαιδα.
Ο Σεπτέμβριος είναι ένας δύσκολος μήνας. Μας επιστρέφει στην πραγματικότητα και μας θυμίζει πως η ανεμελιά του καλοκαιριού δεν διαρκεί για πάντα. Μας θυμίζει πως ο χειμώνας παραμονεύει και θα είναι δύσκολος. Χρειάζεται σύνεση, υπομονή και επιμονή. Να μην υποκύπτουμε στις ερινύες που τάζουν αυτά που μας οδήγησαν ως εδω. Να βάλουμε και τις κόκκινες γραμμές μας. Αλλά κοιτώντας το συλλογικό και όχι το ατομικό. Την πατρίδα μας δεν πρέπει να τη χαρίσουμε σε κανέναν και κυρίως σ'αυτούς που την πούλησαν και την πουλούν καθημερινά.
Καλό φθινόπωρο σε όλους και ας ελπίσουμε τα κίτρινα φύλλα να αργήσουν να γεμίσουν τις αυλές μας.

Καλές διακοπές, και… το νου σας. Σεξ με προφυλάξεις.

Με αυτά και με τα άλλα ήρθε κι ο Ιούλιος. Ο αδυσώπητος χρόνος. Αυτός που καταδυναστεύει τις ζωές μας. Αυτός που περνάει και αφήνει πίσω του σημάδια. Γκρίζα μαλλιά. Ρυτίδες. Χαρούμενες μνήμες. Λύπες και ότι άλλο επιτρέπει ο νους να γλιστρήσει στη σκέψη μας. Και όλα αυτά, έρχεται το καλοκαίρι και τα μεγεθύνει. Τους έρωτες, τις εμπειρίες, τα όνειρα, τα θέλω, τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα. Αυτό το καλοκαίρι.

Οι καλοκαιρινοί έρωτες. Αναμνήσεις σε ένα συρτάρι. Μια καρτ ποστάλ. Λίγη άμμο ξεχασμένη στο σκισμένο σου τζιν. Στα νησιά. Το γαλάζιο του Αιγαίου. Με τον κολλητό σου να γυρνάς την Πάρο. Να την πέφτεις σε δυο γκόμενες ξενέρωτες από το Λουτράκι. Σαντορίνη. Μύκονο. Και πάλι Χαλκιδική. Λυπάμαι, αλλά σαν τη Χαλκιδική έχει. Και καλύτερα. Άσχετα που εμείς την αγαπάμε. Όπως ακριβώς είναι. Χωρίς φκιασίδια και βελτιώσεις.

Και επιστροφή στην πόλη. Δεν υπάρχει σαν το συναίσθημα της επιστροφής στην πόλη όταν έχεις να διηγηθείς ιστορίες τρελές, χυλόπιτες και έρωτες της μιας βραδιάς. Ανεπανάληπτους. Στο ραδιόφωνο ν’ ακούς το αγαπημένο σου κομμάτι και να ξέρεις πως στις 31 Αυγούστου, αυτοί θα τραγουδούν στο Λιμάνι μόνο γι’ αυτήν την πόλη. Και αυτό θα το χρωστάμε στα παιδιά του upnloud.gr που κόντρα σε διοικήσεις και εκλεγμένους, δουλεύουν σκληρά για ένα μεγάλο φεστιβάλ σε τούτη την πόλη. Βαρέθηκα να φωνάζω μέσα από τις λέξεις που γράφω τόσα χρόνια και να γκρινιάζω για την κατάντια του πολιτισμού σε τούτη την πόλη. Και να ξέρετε πως γι’ αυτό δεν γκρινιάζω πια, όχι πως τώρα είμαι ευχαριστημένος. Φωτεινή εξαίρεση το 2014. Τα παιδιά του. Η αντιδήμαρχός του. Καταφέραμε να κάνουμε την πόλη να δουλέψει γι’ αυτήν. Χωρίς αλλά και ανταλλάγματα. Έτσι. Για το γαμώτο.

Και μετά Έκθεση. Κενές ομιλίες πολιτικών ή ομιλίες κενών πολιτικών που δεν μπορούν να εμποδίσουν την φυγή των φίλων σου στο εξωτερικό. Τη δική σου. Και κοιτάς αποσβολωμένος τα αεροπλάνα να φεύγουν γεμάτα χαμένους έρωτες, χαμένα όνειρα κι ελπίδες πως θα την αλλάξουμε τούτη τη χώρα. Αλλά δυστυχώς η χώρα δεν θα αλλάξει από αυτούς που την χάλασαν. Αυτοί απλά θα διορίσουν κι άλλους στο δημόσιο. Τα δικά τους παιδιά στις ίδιες θέσεις.

Και μετά πάλι όνειρα, σκληρή δουλειά, ταξίδια, γέλια, φιλιά μεσ’ τα δόντια, μωρά, μπιμπερό, παιδικό καρότσι και μια ευτυχία που δεν κόβεται στα τρία αλλά μοιράζεται απλόχερα.

Καλές διακοπές σε όλους μας και μην αγχώνεστε για το πόσες δόσεις θα υπάρξουν για το χαράτσι της ΔΕΗ. Ούτως ή άλλως μέχρι να μας έρθει ο λογαριασμός, εμείς θα είμαστε σε κάποια παραλία. Το πολύ πολύ να ξεχειμωνιάσουμε εκεί. πάμε όλοι μαζί.

Ευχαριστώ, μαμά πατρίδα! Μας υποχρέωσες...

Ουφ! Τελείωσε! Πώς πέρασαν 8 μήνες πραγματικά δεν μπορώ να το διανοηθώ. Ήταν 11 Οκτωβρίου 2011 όταν πέρασα την πόρτα του στρατοπέδου. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν πως όλοι ήταν ντυμένοι το ίδιο. Το ίδιο ανόητα. Δεν μπορούσα να το χωνέψω πως θα είμαι αναγκασμένος να φοράω αυτά τα ρούχα για τόσους μήνες. Αλλά πέρασε. Όπως όλα. Πραγματικά κανένας δεν μου έδωσε μια πειστική απάντηση γιατί να πρέπει να φοράω αυτές τις ελεεινές αρβύλες που πέρα από το ότι σου πληγώνουν τα πόδια, εν καιρώ ειρήνης, δεν έχουν καμία μα καμία χρησιμότητα.

Ο στρατός μου κόστισε ακριβά. Όπως και όλους σας είμαι σίγουρος. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, το συναίσθημα όταν απολύθηκα και βλέποντας το χαρτί απολύσεως στο διπλανό κάθισμα, η ανακούφιση και η χαρά δεν περιγράφεται. Όταν λέω, λοιπόν, ότι μου κόστισε, δεν το λέω θεωρητικά.

Κυριολεκτώ.

Έχουμε και λέμε: τα πρώτα έξοδα πριν παρουσιαστώ ήταν περίπου 300 €, όταν παρουσιάστηκα, έπρεπε να παραιτηθώ από τη δουλειά μου από όπου αμειβόμουν με 1500 €τον μήνα, όταν πήρα τη μετάθεσή μου μηνιαίως για βενζίνες και λοιπά έξοδα ξόδευα περίπου 500 €. Δηλαδή: ο στρατός μου κόστισε αισίως περίπου 15.000 €. Ευχαριστώ μαμά πατρίδα, μας υποχρέωσες. Την άλλη φορά σε παρακαλώ μην κάνεις τόσα πολλά για μένα. Κράτησέ τα για τον Άκη.

Βέβαια θα μου πείτε υπηρέτησες τη μαμά πατρίδα. Σωστά. Το θέμα όμως είναι τί έκανε αυτή για μας. Τα ακριβοπληρωμένα αεροπλάνα, τα υποβρύχια, τα οπλικά συστήματα, οι ακριβοπληρωμένοι δρόμοι (γιατί δεν μιλάει κανείς γι’ αυτούς άραγε;) δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια για σκέψεις και όνειρα. Τη δική μας τη γενιά, η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου την πέταξε στον κάλαθο. Διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό και κάθε τί αξιόλογο που είχε αυτός ο λαός.

Στο κέντρο εκπαίδευσης, λοιπόν, βοηθούσα στο γραφείο κίνησης και μεταθέσεων, ως ένας από τους λίγους στρατευμένους με πανεπιστημιακή μόρφωση. Έρχονται δύο παιδιά, πολύ συμπαθητικά, και ρωτάνε τη μετάθεσή τους. Ο αξιωματικός απαντά: "Άγιο Ευστράτιο". Ναι, το νησί. Είναι καλά ρωτάνε; Τί να τους πει κι αυτός, απαντά, καταπληκτικά. Φεύγουν. Μετά από δύο λεπτά επιστρέφουν και ρωτούν: μήπως γνωρίζετε πότε πληρωνόμαστε τα 8,60 €; Τα παιδιά είχαν έρθει από την νότια Κρήτη, από φτωχιές οικογένειες, στα Γρεβενά για εκπαίδευση κι ο στρατός τους έστελνε στον Άγιο Ευστράτιο. Κι όλα αυτά επειδή είμαι σίγουρος πως κάποιος μ***άκας που έβγαζε τις μεταθέσεις δεν είδε πως ένας φαντάρος από την Κρήτη που πάει μετάθεση στον Αη Στράτη δεν θα πάει σπίτι του πριν απολυθεί. Ευχαριστούμε μαμά πατρίδα.

Ο στρατός λοιπόν έχει μία και μόνο χρησιμότητα, κατά τη δική μου άποψη. Σου μαθαίνει πως θα σε πηδάει η κοινωνία στη συνέχεια. Και το κάνει καλά. Σταθερή άποψή μου λοιπόν όσο ζω θα είναι η μείωση της υποχρεωτικής στράτευσης στην βασική εκπαίδευση και μόνον μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα όλα γίνονται για το ρουσφέτι. Δεν είναι πολιτική δέσμευση, αλλά στόχος πολιτικής ζωής.

Καλημέρα Ελλάδα! Ας τα αλλάξουμε όλα, μα πρώτα πρώτα τους εαυτούς μας...

Το μέλλον μας το γράφουμε εμείς

Η κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Έχουν εκλείψει ή δεν ακούγονται οι φωνές εκείνες που σε άλλες εποχές θα καθοδηγούσαν τη σκέψη τους και θα άνοιγαν τον δρόμο. Οι πολίτες έχουν χάσει εδώ και δεκαετίες την ουσιαστική δικαιολόγηση της ψήφου τους με βάση το συμφέρον της κοινωνίας. Το μόνο που έχει μείνει είναι το ατομικό συμφέρον. Εγώ, εδώ και πολλά χρόνια φωνάζω για το στραβό δρόμο που άλλοτε έπαιρνε η κοινωνία και άλλοτε την οδηγούσαν οι ταγοί της. Αλλά αυτή δεν είναι η ουσία, η ουσία είναι τί έλεγε η κοινωνία.

Τί έλεγε η κοινωνία όταν εδώ και 2 χρόνια, όταν υπήρξε κάθε προσπάθεια αντίστασης στην παραμικρή αλλαγή. Όχι στις αλλαγές στην Υγεία, όχι στις αλλαγές στο Ασφαλιστικό, όχι στις αλλαγές στην Παιδέια, όχι στις αλλαγές στις ΔΕΚΟ, όχι στις αλλαγές στους Δημόσιους φορείς, όχι στις αλλαγές στους Δήμους. ΟΧΙ.

Έτσι σήμερα, χιλιάδες καρκινοπαθείς δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, έκπληκτοι συμπολίτες μας μετά από τον μόχθο μιας ζωής θα πάρουν τις συντάξεις τους έπειτα από δύο χρόνια, τα Πανεπιστήμια δεν έχουν χρήματα να λειτουργήσουν. Για να αποφύγει δε το κράτος τη στάση πληρωμών στους εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους που δικαίως ή αδίκς απασχολεί έχει οδηγηθεί σε στάση πληρωμών των προμηθευτών, την άρνηση επιστροφής του ΦΠΑ σε ελεύθερους επαγγελματίες που το δικαιούνται, την άρνηση πληρωμών γενικώς σε όποιον συνεργάστηκε μαζί τους. Αποτέλεσμα: δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσης να έχουν κλείσει τον τελευταίο χρόνο οδηγώντας σε απόγνωση επιχειρηματίες, ιδιωτικούς υπαλλήλους και όλους όσους ενώ υπήρξαν συνεπείς κα έντιμοι πληρώνουν τα λάθη ασυνεπών και ανέντιμων πολιτικών.

 

Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα έδινα μάχη σώμα με σώμα με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Αυτοί που έβγαλαν εκατομμύρια από τις μίζες κατήγγειλαν τη μηχανογράφηση, τα συστήματα elenxis χάλαγαν δια μαγείας, τα συστήματα συνταγογράφησης εχόταν επίθεση από χάκερς. Το κόμμα επικράτησε και πάλι.

Η αντιμνημονιακή μανία, εκπροσώπησε κάθε ιδιοτελε΄ς ακι πελατειακό συμφέρον. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν έγιναν λάθη. Έγινα πολλά και ακόμα περισσόετρα που δε γνωρίζουμε. Οι δυνάμεις όμως της ακινησίας που αρνούταν οποιαδήποτε εξέλιξη ακι πρόοδο πδήγησαν τη χώρα στο σήμερα. Οδήγησαν τη χώρα τη ΧΑ στη Βουλή. Στην σημερινή ακυβερνησία. Στη χρεοκοπία των Δήμων.

Ας πάψουμε να πιστεύουμε πως όλος ο κόσμος μας φθονεί. Ας πάψουμε να πιστεύουμε πως η ΕΕ ξαφνικά δεν μας συμπαθεί. Αυτοί μας έδωσε το Πακέτο Ντελόρ, τις επιδοτήσεις, τα ΕΣΠΑ, τα Jessica και αυτή συνεχίζει να μας τα δίνει. Στις επόμενες μέρες η χώρα θα ζήσει ανεπανάλπτες μέρες για τη δική μου γενιά. Ένα κομμάτι του εαυτού μου εύχεται να εκλγεί το αντιμνημονιακό μέτωπο για να φανεί η απάτη και η γύμνια του. ‘Ενα άλλο όμως σκέφεται, πως σε τούτη τη χώρα που οι δυνάμεις του μνημονιακού μετώπου διέλυσαν κάθε τι δημιουργικο και παραγωγικό από το 1980 και έπειτα, δεν είανι η ώρα για να τιμωρηθούν. Συμπε΄ρασμα δεν βγαίνει απρά μόνο αυτό που εκφράζει η ψυχή μας. Αν με ρωτήσετε τί να ψηφίσετε, απάντηση δεν έχω. Ας κάνει ο καθένας αυτό που πιστεύει κι ο Θεός να μας βοηθήσει. Αυτό μόνο. Καλή τύχη σε όλους μας.

Αγάπη μου συρρίκνωσα τα ποσοστά...

Αγαπητέ κ. Αντιπρόεδρε,

Η δικαίωση είναι ένα πιάτο που έρχεται κρύο, αλλά όπως φαίνεται έτσι έπρεπε να έρθει για να το απολαύσει ορθά αυτός που το παρήγγειλε. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δικαιωθήκατε με όλους αυτούς τους κουτσούς, στραβούς και αόμματους που είχαν επιλέξει την αφαίμαξη του Ελληνικού κράτους ωσάν άλλον Άγιο Παντελεήμονα, κατά τη γνωστή ελληνική ρήση, για να  την περνούν ζωή και κότα. Που μάλλον το έκαναν σε βάρος όλων των υπολοίπων ευυπόληπτων ελλήνων πολιτών.

Γέμισε ο τόπος απατεώνες. Δημιουργήθηκε μια κοινωνία κηφήνων που όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτα στη κοινωνία, αλλά λειτουργούσαν σε βάρος της. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Πολιτιστικό οργανισμό της Περιφέρειας Κεντρική Μακεδονίας (παλιάς Νομαρχίας). Αν ισχύει το ρεπορτάζ που με έκπληξη διαβάσαμε πριν από λίγες μέρες σε εφημερίδα της πόλης, ακόμα και σήμερα μοιράζονταν δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε αμφίβολης ποιότητας φορείς σε βάρος όλων των υπολοίπων ανθρώπων και φορέων που πραγματικά παράγουν έργο και θα αξιοποιούσαν την όποια βοήθεια εποικοδομητικά. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η οικονομική ενίσχυση με ρουσφετολογικά αδιαφανή κριτήρια όχι μόνο είναι λάθος από μόνη της, αλλά βάζει εμπόδια και στην υποστήριξη ιδεών και σκέψεων που θα έπρεπε να υποστηριχθούν.

Δημιουργήσαμε μια κοινωνία με σαθρά θεμέλια. Δεν μας ενδιαφέρει η χρήση αλλά η ιδιοκτησία. Αγόρασε περισσότερα, πάρε φακελάκι, κλέψε τον συνάνθρωπό σου, ψήφισε αυτόν που θα σε βολέψει, μην χασομεράς με το καλό, το κακό κερδίζει πάντα.

Με τις επιφανειακές σχέσεις, τις σεξουαλικές εναλλαγές, την δυσκολία να εμπιστευτείς, την βιζιτοποίηση των καθημερινών μας σχέσεων, την βιζιτοποίηση γενικώς, δεν οδηγούμαστε πουθενά. Με τους τύπους με τα δανεικά jeep που τώρα παίρνει πίσω το σύστημα που τα έδωσε, να υπόσχονται καταξίωση. Πώς είναι δυνατόν να υπόσχεσαι κάτι, που δεν κατέχεις εσύ ο ίδιος; Στην περίπτωσή μας, είναι και ο γιαλός στραβός και στραβά αρμενίζουμε. Το θέμα είναι, αν θα το καταλάβουμε, προτού να είναι αργά. Αν δεν είναι ήδη.

Κύριε αντιπρόεδρε, καλά τα λέγατε δύο χρόνια πριν, αλλά να σας θυμίσω πως το 80% του ελληνικού λαού δεν τα έφαγε και αν εσείς το ξεχάσατε να σας θυμίσω πως ήσασταν κυβέρνηση για 2 χρόνια και δεν στήσατε στο εδώλιο ούτε έναν βρώμικο πολιτικό. Αντίθετα, συλλάβατε και διασύρατε δεκάδες επαγγελματίες αυτής της χώρας που παρά τα λάθη τους και πέρα από τις όποιες λαμογιές και αν κάνανε, προσέφεραν θέσεις εργασίας και προσπάθησαν να αυξήσουν την παραγωγικότητα της. Σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους σας. Αν σας λέει κάτι αυτό, προσπαθήστε για το καλό της γενιάς μου, να αποσυρθούν από την ενεργό πολιτική σκηνή και άλλοι της δικής σας.

Σας διαβεβαιώνω πως η Ιστορία θα σας δικαιώσει για όλα αυτά που κατά καιρούς έχετε πει.

Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση και ευχές για Καλό Πάσχα σε εσάς και την οικογένεια.

Η γενιά των 390 ευρώ.

Bischotto mag - Μάρτιος